Wejście do więzienia

Zazwyczaj przed drzwiami do więzienia stoi dwójka gwardzistów.

Donovan stanęła w drzwiach więzienia i wyjrzała ostrożnie na zewnątrz, wytężając wszystkie swoje zmysły, które mogły jej pomóc w ocenieniu obecnej sytuacji. Wątłe światło księżyca oświetlało słabo ulicę, która w tej chwili, jak na jej życzenie, była kompletnie pusta. W zaułku po drugiej stronie szło jednak dojrzeć dwa kolejne nieruchome ciała, z całą pewnością należące niegdyś do gwardzistów. Patrole Royal Navy najwyraźniej sprawdzały teraz inny obszar miasta, ale raczej nie miało upłynąć dużo czasu do ich powrotu i umownej zmiany zarówno strażników pilnujących cele, jak i właśnie gwardzistów. Wiktoria wolała więc owego pozostałego im czasu nie marnować.
Odwróciła się i spojrzała na swoich towarzyszy. I towarzyszkę.
- Mam nadzieję, że tym razem na Tortudze nie dacie się złapać na gorącym uczynku jak te głupiutkie, zakochane nastolatki – prychnęła na ojca, świdrując go spojrzeniem.
Nie martwiła się ani o niego, ani o Boone’a. Nie miała w swoim asortymencie tak typowo i przyziemnie ludzkich uczuć. Ale na pewno nie byłoby jej do śmiechu, gdyby tym dwóm pajacom coś się stało. A stać mogło im się naprawdę wiele – piraci byli wiecznie zagrożoną grupą, a piraci o odmiennej orientacji byli już wyrzutkami wyrzutków i stanowili kompletny margines marginesu społeczeństwa, o którym mówi się plując przez zęby. A Wiktoria na a swój donovanowy, pokręcony sposób była do tych dwóch panów wielce przywiązana, chociaż nigdy tego nie okazywała.
- I nie płaczcie, bo odwiedzę was za jakiś czas, moje gołąbeczki – Tu zwróciła się i do Horna i do Boone’a. – Przyda mi się trochę kieszonkowego. A teraz szanowni państwo wybaczą, ale ja już się pożegnam, skoro wasz problem rozwiązał się sam. Pilne interesy na Isla de Muerte wzywają. Adios dios – Uśmiechnęła się zwierzęco i odwróciła na pięcie, odchodząc szybkim krokiem w mrok nocy.
I mając nadzieję, że panna Alexandra Treviss nie polezie za nią.

Axel oczywiście poszła, nie zaprzątając sobie nawet głowy pożegnaniami. Dogoniła Wiktorię równie szybkim krokiem i uśmiechnięta jak nigdy wsunęła ręce w kieszenie.
- Wiesz, że się mnie nie pozbędziesz, wyliniała kocico? - Mruknęła do niej, doskonale wiedząc, że igra z ogniem. Ale Alexandra uwielbiała igrać z ogniem, a już zwłaszcza z Wiktorią Donovan.

Boone tylko uniósł swą szlachetną brew na widok tego ekscytującego przedstawienia w wykonaniu Treviss i Donovan, po czym parsknął ochrypłym śmiechem i klepnął Horna po bratersku w ramię. Zaraz potem dostrzegł jego złowróżbną minę, więc odchrząknął i delikatnie wygładził materiał jego koszuli, uśmiechając się wielce uroczo, z oddaniem i przymilnie.
- Ruszmy się. Musimy jeszcze zaciągnąć się na jakiś statek, który płynie w stronę Tortugi. Przewiduję, że łatwe to nie będzie, więc lepiej nie marnujmy już czasu.
Zaraz potem pociągnął go zdecydowanie w jedną z uliczek.

*koniec wątku*