Lada barowa

Długa, drewniana i odrapana lada, przy której krząta się barman, podając gościom wszelakie trunki. Chyba nikt nie pamięta dnia, w którym po raz ostatni ktoś ją umył. Bardzo często zdarza się, że zostaje w nią wbity ostry nóż, bądź też nawet szpada, czy rapier, przez co pełna jest szram i dziur, których nijak nie da się zasłonić.

Wiktoria Donovan oparła się łokciami o ladę, sącząc leniwie swoją sake i mrużąc niebezpiecznie oczy we wszędobylskim dymie z fajek. Ubrana była w swój stary, połatany czarny płaszcz, który już ledwo się na niej trzymał i przy każdym ruchu sprawiał wrażenie nietoperzych skrzydeł, co w połączeniu z upiornym makijażem nadawało Wiktorii wygląd dość diabelski. Donovan obserwowała wszystko ze znudzeniem, lekkim politowaniem i całkowitą beznamiętnością, przeczesując leniwie od czasu do czasu swoje skołtunione, jasne włosy, który wiły się jej w nieładzie wokół twarzy. Tak naprawdę rozważała opcję wynajęcia sobie pokoju i zatonięcia na jedną noc w iście legendarnych, opiumowych snach, kiedy nadarzała się ku temu idealna okazja, a mianowicie – po prostu nie miała konkretnego zajęcia i nikt nie zawracał jej głowy.

Nagle za plecami Wiktorii rozległy się kroki kogoś, kto jest niewątpliwie obuty w wojskowe oficerki. Alexandra Treviss szła szybko w stronę lady, uśmiechając się na prawo i lewo. Ubrana była jak zwykle, w stosunku do nastroju: dziś nosiła krzykliwe barwy, męski strój i duży, skórzany, brązowy kapelusz, pod którym schowała włosy. Gdy była już przy ladzie zamachnęła się i z impetem niezwykłym dla tak małej osoby, wbiła sztylet tuż przy łokciu Wiktorii.
- Donovan... - Alexandra uśmiechnęła się promiennie i z kocią gracją wspięła się na stołek przy ladzie.

Wiktoria, niebędąca pod żadnym wrażeniem noża przy jej łokciu, łaskawie odwróciła twarz w jej stronę i uniosła prawy kącik ust w kpiącym uśmiechu.
- Treviss... Co za spotkanie. Cóż cię tu sprowadza? – wymruczała ochrypłym głosem, przeciągając leniwie sylaby i zwilżyła usta szybkim ruchem języka.
Oczy Donovan zalśniły dziwnie w panującym w sali półmroku, kiedy wysączyła resztę alkoholu i z hukiem odstawiła szklanicę na ladę, znów wbijając wzrok drapieżnika w tłumy ludzi przed swoim nosem.

Alexandra wyciągnęła nóż i schowała go do pochwy w cholewie buta. Uśmiechnęła się, mierząc Wiktorię spojrzeniem, wbrew wszelkim normom etykiety. - Donovan, nic się nie zmieniłaś, stary psie. Co cię sprowadza w stare kąty?

Wiktoria prychnęła, wzruszając ramionami.
- Sentyment, Treviss. Sentyment. A coś myślała? – Znów uśmiechnęła się dziko. – Swoją drogą, kiedy to uciekłaś od Pani Ching? Czyżbyś szła w moje ślady, śliczna?
W tle znów rozbrzmiała skoczna muzyka, a zgromadzeni stali się jeszcze bardziej hałaśliwi niż przed chwilą. Donovan syknęła w duchu z głęboka dezaprobatą.

- Jak zwykle zarozumiała z ciebie bestia, pięknoto. - Alexandra wręcz promieniała wewnętrzną radością. - A co u twojego ojca? - Spytała od niechcenia, skrobiąc paznokciem po ladzie.

Donovan uśmiechnęła się zwierzęco.
- Jest ździebko zajęty. Tyłkiem Boone’a najprawdopodobniej. Straszne z nich gołąbeczki wyszły przy bliższym poznaniu, dasz wiarę? Więc nie ostrz sobie na niego pazurków, moja droga, bo chyba spotkał miłość swojego życia. Dość bogatą miłość, więc bardzo sobie cenię ten ich związek.
Posłała Treviss znaczące spojrzenie, po czym roześmiała się lubieżnie pod nosem i krzyknęła na miotającego się wokoło barmana, że chce dolewkę.

Alexandra prychnęła tylko, patrząc na Wiktorię z politowaniem. Zdjęła kapelusz i położyła go na ladzie. - gustuję w mężczyznach, Donovan, jeśli coś ci to mówi. Twój ojciec jest po prostu... Jakby to powiedzieć...? Znajomym? - Przekrzywiła głowę, patrząc na Wiktorię słodko. Wręcz za słodko.

- Ale mężczyzną też jest, czyż nie? Masz może jakieś wątpliwości w tej kwestii? – Poszerzyła swój zwierzęcy uśmiech, a jej oczy błysnęły złowróżbnie, kiedy podniosła do ust świeżą sake.
Barman obserwował uważnie obie kobiety kątem oka, najwyraźniej mając ochotę się odezwać. Jednakże złowróżbna mina Wiktorii skutecznie go od tego pomysłu odwodziła.

Alexandra zaśmiała się drwiąco. - W to nie śmiem nawet wątpić, kochana. Jest mężczyzną jak w łeb strzelił i przeciągnął sznurkiem. - Ale w jej oczach czaiła się wyraźna kpina.

- Cieszę się, że się rozumiemy – Wiktoria uśmiechnęła się drwiąco i na oślep rzuciła barmanowi jedną monetę, którą ten ledwo złapał. – A teraz żegnam panią. Ciekawsze zajęcia wzywają.
To powiedziawszy posłała jej jeszcze dzikie spojrzenie, po czym odwróciła się na pięcie i odmaszerowała raźnym krokiem, zagłębiając się w kłębowisko zgromadzonych w tawernie ludzi.

- Wiesz, że złapali go na Tortudze? Z tym jego... Jak mu tam, Boone? - Zawołała Alexandra, patrząc niechętnie za Wiktorią. - Dlatego tu jestem, Donovan. - Zsunęła się ze stołka i podeszła do niej. - Przyznam, że niełatwo było cię znaleźć.

Wiktoria przystanęła jak wryta i odwróciła się w jej stronę, unosząc jedną brew do góry.
- Co masz na myśli mówiąc „złapali”? – syknęła, mrużąc gniewnie oczy i odpychając od siebie brutalnie jakiegoś pijaka, który podszedł o krok za blisko.
Reszta rozstąpiła się potulnie, rozpoznając dziewczynę i woląc najwyraźniej w najmniejszym nawet stopniu nie zachodzić jej za skórę.

- Osadnicy go zaprosili na bankiet u królowej i dali mu tort urodzinowy! - Prychnęła Alexandra sarkastycznie. - Złapali go! Nigdy nie byłaś na Tortudze, dziewczyno? Tam za bycie pederastą najłagodniejszą karą jest oberwanie... - Urwała. - No.

Wiktoria skrzywiła się wielce wymownie.
- Uhm. Rozumiem - Znów przesunęła szybko językiem po spierzchniętych ustach. - Złapali ich na Tortudze, tak? Co oni do licha robili na Tortudze?! - warknęła ciszej, już sama do siebie i wściekła jak sto diabłów odepchnęła od siebie kolejnego pijaczynę. - Nadal są na tej przeklętej wyspie, czy odtransportowali ich do Port Royal? I gdzie kotwiczy "Mroczny Książę"?

Alexandra westchnęła i podeszła do niej. Spojrzała na nią badawczo. Wiktoria naprawdę się nie domyślała? To chyba nawet lepiej...
- Chodźmy stąd. - Rozejrzała się podejrzliwie i stanowczo wyprowadziła Donovan przed tawernę.
*koniec wątku*